Ben sadece bilgide en basit şekliyle, sansasyonda bile öznenin etkinliğine indirgenemez bir pasiflik öğesinin bulunduğunu söyledim. Başka bir deyişle, şüphesiz 'veri' olan dış dünyadan gelen bir dürtü vardır.

Batı Marksizminin hemen tüm çağdaş yorumcularının belki de tek ortak özelliği, materyalizm suçlamasına karşı kendilerini savunma kaygılarıdır. Gramscici veya Togliattici Marksistler, Hegelci-varoluşçu Marksistler, neo-pozitivist Marksistler, Freudcu veya yapısalcı Marksistler, aralarındaki çekişmelere rağmen, ‘kaba’ veya ‘mekanik’ materyalizmle ortaklık etmeye dair tüm şüpheleri reddetme konusunda birleşirler ve bunu, mekanikliği veya kabalığıyla, kısaca materyalizmin tümünü uzak tutmak için hevesle yaparlar. Çeşitli Marksist gruplar arasındaki ihtilaflı tartışmaların çoğu, kaba materyalizme düşme tehlikesine karşı en etkin kalkanın seçilmesi üzerinedir: Bu kalkan, Marksist hümanizme bir başvuru olarak diyalektik veya tarihselcilik mi, yoksa Marksizmin deneysel-eleştirel ve pragmatist veya Platoncu bilgi kuramıyla bir bileşimi mi olsun?