Eğer onca Marksist devrimci vekile rağmen parlamentonun olağan akışına az da olsa zeval gelmemişse, o vekiller hâlâ burjuva parlamenterler ve burjuva medya/hukuk tarafından “teröristlik” yapmakla suçlanmamışsa; sosyalist vekillik fayda getirmediği gibi, potansiyel devrimciliğin örgütlü yapılara akması açısından da bir kaldıraç özelliği kazanmamıştır.

Ayaklananlar örgütsüzdür ve bir örgüt ısrarıyla “birey”i öne çıkarmaktadır. Bu fikriyatın ideolojik hegemonyasını kurma görevini de büyük ölçüde ekoloji, kadın ve LGBTİ mücadelesi üstleniyor.

Hem komünist kalmayı hem de apolitik sayılabilecek sloganlar düzleminin dışına çıkmayı başarabilen olmuş muydu? Politik konjonktüre de devrimci tarih yazımına da hiçbir pozitif etki bırakmayan “egemenler arasında taraf tutmamak” ilkesi ile yetinmeyi aşabilen görüşler var mıydı?