Mevcut konjonktürün aklı başında bir değerlendirmesi gerçek bir enderlikte. Çevreciliğin en habersizce mutaassıp kesimlerinin ileri sürdüğü felaketvari vaazlar (Kıyamet gününün eşiğindeyiz) ve dümensiz bir Solun fantazmagoryaları (Emsal niteliğinde ‘mücadeleler’in, durdurulamaz ‘kitle hareketleri’nin, kriz içindeki liberal kapitalizmin ‘çöküşü’nün çağdaşlarıyız) arasında aklı başında herhangi bir yaklaşım kaybolup gitmekte ve aktivist ya da bozguncu olsun, bir tür zihinsel keşmekeş her yanda hüküm sürmekte.  Bu yazıda ampirik ve normatif türden birkaç düşünce ileri sürmek isterim.

Başından beri, viral bir pandemi ile karakterize edilen güncel durumun hiç de öyle özellikle olağanüstü olmadığını düşündüm. AIDS’in (viral) pandemisinden kuş gribine kadar; Ebola virüsü, SARS1 virüsü, birkaç başka gribi de unutmadan –antibiyotiğin iyileştirmediği verem çeşitlerine, kızamığın geri dönüşüne değinmiyorum bile– dünya pazarının, tıbben yetersiz bölgelerin varlığı ve gerekli aşılar konusundaki küresel disiplinin eksikliği ile birleşerek kaçınılmaz olarak ciddi ve yıkıcı salgınlar ürettiğini biliyoruz (AIDS özelinde, birkaç milyon ölüm).

Sarı yelekliler hareketi ile ehemmiyetsiz Cumhurbaşkanı Macron’un önderlik ettiği devlet yetkilileri arasındaki şiddetli ve bitip tükenmeyen karşıtlık hakkında ne düşünmeliyiz?

Marksist kültür ve Paris Komünü'nden alınan derslerle dolu uzun süreli militan deneyimi birleştiren Lenin ve Troçki'yle ve de Ekim 1917'de tüm bunların birleşmesiyle insanlık tarihindeki ilk post-Neolitik devrim zafere ulaştı.

Politika her zaman bahis konusu üç bileşenin birbirine eklemlenmesiyle ulaşılmaya çalışılan hedeflerden meydana gelir. Böylece ‒geniş anlamıyla‒ modern dünyada faşist, muhafazakâr, reformist ve komünist olmak üzere dört temel politik yönelim olduğunu görebiliyoruz.