Ancak, o gün yaşananlar, kitlenin nefretini ve yıkıcı gücünü dönüştürüp süreklileştirecek ve halkın düzenin değişmesine dair taleplerini taşıyabilecek devrimci önderlikler yeterli güce sahip olmadığı için o günde kalmış oldu.

Bundan beş altı ay önce Erdoğan karşıtı cepheye “seçim ikinci tura kalacak” deseydiniz insanlar buna hayırhah yaklaşırlardı. Zira iktidar gücünü elinde bulunduran ve “yenilmezlik” hatta “kadir-i mutlaklık” gibi algılarla efsunlanmış bir tek adama karşı seçimi ikinci tura atabilecek bir sinerjinin ortaya çıkması olumlu bir durum olarak yorumlanırdı.

Videolarında konuşma yaparken sırtının bir yanına Atsız’ın diğer yanına Nâzım’ın kitabını alan Kürt (Zaza) Alevisi “Piro” Cumhurbaşkanlığına daha yakın görünüyor. İlk Alevi Cumhurbaşkanı. “Laik, sosyal, hukuk devleti” için ilk olması biraz oksimoron gibi duruyor ama vaziyet budur.

 İhtilal seçeneğinden kafa olarak uzaklaştırılan garibanlara tek bir şık dayatılıyor: İntihar. Elbette bu intihar (çoğu zaman) kelimenin gerçek anlamıyla yaşamına son vermek anlamına gelmiyor. Bir insanî, sosyal, ekonomik, siyasal, felsefî varlık olarak kendi yaşamına son vermekten bahsediyoruz. Yani nefes alıp vermeye devam eden bir cenaze olmaktan. İş yerleri ve evleri kendi tabutları olan yığınlardan.

İşte bizim 19 Aralık anlatımımız da '80' sonrası bu dönemden itibaren bir "tarih okuma"sı biçiminde olacak.

... karikatürize bir devrimcilik algısının paydaşları arasında sadece devrimci düşmanları ile devrim kaçkınları değil, kendini bizzat solda tanımlayanlar, hatta kimi bu devrimci akımlardan gelenler ve mücadelenin bir yerinden tutanlar da var.

Bu iktidar cehaletin tahakkümünü örgütlemiştir, onunla örgütlemiştir. Tavandan tabana, tabandan da tavana bir yozluk, çıkarcılık, gerilik, rantiyecilik inşa edilmiş, ülke / toplum değiştirilmiş ve dönüştürülmüştür.

Asıl meselemize girmeden önce bilmeyenler için Lazların bir halk olarak “gerçekte” kimler oldukları mevzuunu kısaca toparlayalım.