Bu durumda, “harf devrimi”nin teknik bir zorunluluğa değil, ideolojik bir tercihe dayandığını söylemek tarihsel olarak yanlış olmayacaktır. Arap alfabesici tarafın sünepelikten başka bir sermayesi olmadığını Töre Sivrioğlu gayet güzel serimlemiş. Ancak bu, Jakoben diye nitelenebilecek tarafın sorgusuz kabulü anlamına neden gelsin?

“Kim yapmış olursa olsun bu saldırıyı lanetliyoruz” demek işte o yüzden tatmin etmiyor TKP’yi. TKP, tam da kendinin zamanı geldiği şevkiyle çakacaktır söylevi: Saldırıyı yaptığından emin olunan Kürt Hareketinin varlığını oturttuğu amaç lanetlenmelidir asıl.

Din, özelde İslam, Marksistler için sorun olmaya devam ediyor. Türkiye’de sol düşünce Batı düşüncesi içinde kendini buluyor. Sokağa çıkmayı denediği anda, bu düşünce sistemi, sol için el yakan bir ateşe dönüşüyor. Kendini yalnızca insani, yüce değerlerin taşıyıcısı ve -bu anlamda- masum gören sol, halkın gözünde suçlu oluyor ama -daha kötüsü- 'suçunu' anlamıyor.

Son birkaç yıl içinde birçok ezber bozuldu. CHP ve geniş “laik” yığınlar “türban”ı sorun olmaktan çıkardı. Türkiye solundaki anti-PKK damarı çatladı. Türkiye solu, örneği çok az da olsa, muhalif Müslümanlarla tanıştı. “Çözüm süreci” ile şovenist milliyetçilik büyük bir bozunuma uğradı ve bu tepki devlete kapılanan yığınların hareketi olarak billurlaştı. 

31 Mart 2015, Çağlayan, İstanbul... Acı ve mağrur tarihimizde yerini aldı. Sözler ağzımızdan bir kez daha zorla çıkıyor. Buna rağmen ağıdımız kederle dilimize geliyor; sözden çok çaresiz bedenimizin uzantısı olarak.

Şiddet var bu topraklarda ve ezen-ezilen ayrımının olduğu bütün toplumlarda. Berkin'i öldüren devletin “meşru” şiddeti ve buna karşı parlayıp sönen karşı-şiddet.